● پاداش سکوت

تا حالا شده بخواهید حرفی بزنید ولی نتوانید به درستی منظورتان را برسانید؟! به نظر من مازیار میری در فیلم پاداش سکوت دچار چنین مشکلی شده است! می خواهد از جنگ بگوید و جانبازان و مشکلات عدیده شان ولی آنقدر فضای فیلم را سیاه کرده و آنقدر حاشیه رفته که بیننده هیچ انگیزه ای برای دیدن پایان ماجرا ندارد و حوصله اش سر می رود! حتی وجود بازیگران مطرحی مثل پرویز پرستویی و رضا کیانیان و بازیگران مشهور دیگر نیز نتوانسته کمکی به فضای سرد و یخ زده فیلم بکند. حضور چنین بازیگرانی، شاید فقط انگیزه ای برای دیدن فیلم ایجاد کند ولی به وضوح می بینیم که هیچ قشر بیننده ای راضی از سالن سینما خارج نمی شود.
موضوع فیلم راجع به رزمنده ای است ( پرویز پرستویی ) که فکر می کند هم رزمش، یحیی، را کشته است و می خواهد هر طور شده این موضوع را به پدر او ثابت کند و خود را از کابوس های وحشتناکی که می بیند رهایی بخشد. پرویز پرستویی اگر چه مثل همیشه بازی قابل قبولی ارائه داده است ولی به نظر من با توجه به توانایی های زیادی که در بازیگری دارد و جزء محدود بازیگران ایرانی است که واقعاً بازیگرند، نباید اجازه دهد که در سینما تبدیل به کلیشه شود. حیف است بازیگری مثل او را در همه فیلم ها در یک نقش ببینیم. کسی که در درآوردن شخصیت های فیلم های جنگی به همان اندازه موفق است که در درآوردن شخصیت های کمدی، نباید خود را محدود کند و هر نقشی را بپذیرد.
به هر حال من اصلاً دیدن این فیلم را توصیه نمی کنم. چرا که علاوه بر اشکالات واضحی که در فضا سازی دارد، چهره ای بسیار زشت و زننده از زنان ترسیم می کند که به هیچ وجه به واقعیت نزدیک نیست!


پ. ن:
1. وقتی فیلم هایی مثل سنتوری، به رنگ ارغوان و ... اجازه اکران نمی یابند، اساساً نباید انتظار داشت فیلم هایی که از این سد بزرگ می گذرند، حرفی برای گفتن داشته باشند!

2. امروز صبح دیگر هیچ انگیزه ای برای بیدار شدن از خواب نداشتم! :((