● یا علی گفتیم و عشق آغاز شد!
بی مهر رخت روز مرا نور نمانده است
وز عمر مرا جز شب دَیجور نمانده است
صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نمانده است
هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده است
علی جان! اندوهی را که در دل رخنه کرده، به چه کسی می توان باز گفت؟ چه کسی تاب و توان شنیدن دارد؟ حتی دیگر چاهی نمانده که چون تو اندوه دل با چاه بگویم. پس چه کسی بهتر از خود تو؟ بشنو علی جان درد دلم را. چرا که جز تو شنونده ای وجود ندارد.
یا علی! می دانی از آن روز که پیکر مبارکت را به خاک سپردند، عدالت نیز با تو مدفون گشت؟ می دانی که از آن پس امت اسلام، هرگز شهد شیرین عدل را نچشید؟ می دانی حکومتها چه بر سر مردم آوردند؟می دانی به اسم اسلام چه خونهایی به ناحق ریخته شد؟ می دانی جاهلان با ذکر نام تو چه زندگی هایی را تباه کردند؟ می دانی با ادعای برقراری احکام اسلامی چه جوانهای معصومی را از هر چه به نام دین است، بری کردند؟
آری، تو همه اینها را می دانی. اینها از نسل همان کسانی هستند که حتی در زمان حیات خودت نیز خیانتها کردند. گرگ بودند در لباس میش. طاقت حکومت عدل را نداشتند و ندارند. آنقدر خرافات و مهملات به اسم دین در ذهن مردم فرو کرده اند که دیگر کسی نمی تواند حق را از ناحق تشخیص دهد و این بهترین راه برای حکومت بر مردمی است که عقل را به کناری نهاده و افسار خود را به دست ظالمانِ مظلوم نما داده اند.
بس است. بهتر است دیگر چیزی نگویم. تو خود بزرگترین شاهد این داستان بوده ای. پس دیگر سخنی نمی گویم و در پایان کلام زیبایت را یادآوری می کنم، باشد که عبرتی باشد برای کور دلانِ دنیا پرست:
"سوگند به خدا اگر تمام شب را بر روی خارهای سعدان به سر ببرم، و یا با غل و زنجیر به این سو یا آن سو کشیده شوم، خوش تر دارم تا خدا و پیامبرش را در روز قیامت، در حالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان ستم و چیزی از اموال عمومی غصب کرده باشم."
"به خدا سو گند اگر هفت اقلیم را با آنچه در زیر آسمانهاست به من دهند تا خدا را نافرمانی کنم که پوست جوی را از مورچه ای ناروا بگیرم، چنین نخواهم کرد! و همانا این دنیای آلوده شما نزد من از برگ جویده شده دهان ملخ پست تر است! علی را با نعمتهای فناپذیر و لذتهای ناپایدار چه کار؟! به خدا پناه می بریم از خفتن عقل و زشتی لغزشها و از او یاری می جوییم."
(برگرفته از خطبه 224 نهج البلاغه)
وز عمر مرا جز شب دَیجور نمانده است
صبر است مرا چاره هجران تو لیکن
چون صبر توان کرد که مقدور نمانده است
هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده است
علی جان! اندوهی را که در دل رخنه کرده، به چه کسی می توان باز گفت؟ چه کسی تاب و توان شنیدن دارد؟ حتی دیگر چاهی نمانده که چون تو اندوه دل با چاه بگویم. پس چه کسی بهتر از خود تو؟ بشنو علی جان درد دلم را. چرا که جز تو شنونده ای وجود ندارد.
یا علی! می دانی از آن روز که پیکر مبارکت را به خاک سپردند، عدالت نیز با تو مدفون گشت؟ می دانی که از آن پس امت اسلام، هرگز شهد شیرین عدل را نچشید؟ می دانی حکومتها چه بر سر مردم آوردند؟می دانی به اسم اسلام چه خونهایی به ناحق ریخته شد؟ می دانی جاهلان با ذکر نام تو چه زندگی هایی را تباه کردند؟ می دانی با ادعای برقراری احکام اسلامی چه جوانهای معصومی را از هر چه به نام دین است، بری کردند؟
آری، تو همه اینها را می دانی. اینها از نسل همان کسانی هستند که حتی در زمان حیات خودت نیز خیانتها کردند. گرگ بودند در لباس میش. طاقت حکومت عدل را نداشتند و ندارند. آنقدر خرافات و مهملات به اسم دین در ذهن مردم فرو کرده اند که دیگر کسی نمی تواند حق را از ناحق تشخیص دهد و این بهترین راه برای حکومت بر مردمی است که عقل را به کناری نهاده و افسار خود را به دست ظالمانِ مظلوم نما داده اند.
بس است. بهتر است دیگر چیزی نگویم. تو خود بزرگترین شاهد این داستان بوده ای. پس دیگر سخنی نمی گویم و در پایان کلام زیبایت را یادآوری می کنم، باشد که عبرتی باشد برای کور دلانِ دنیا پرست:
"سوگند به خدا اگر تمام شب را بر روی خارهای سعدان به سر ببرم، و یا با غل و زنجیر به این سو یا آن سو کشیده شوم، خوش تر دارم تا خدا و پیامبرش را در روز قیامت، در حالی ملاقات کنم که به بعضی از بندگان ستم و چیزی از اموال عمومی غصب کرده باشم."
"به خدا سو گند اگر هفت اقلیم را با آنچه در زیر آسمانهاست به من دهند تا خدا را نافرمانی کنم که پوست جوی را از مورچه ای ناروا بگیرم، چنین نخواهم کرد! و همانا این دنیای آلوده شما نزد من از برگ جویده شده دهان ملخ پست تر است! علی را با نعمتهای فناپذیر و لذتهای ناپایدار چه کار؟! به خدا پناه می بریم از خفتن عقل و زشتی لغزشها و از او یاری می جوییم."
(برگرفته از خطبه 224 نهج البلاغه)
