● یادته...؟
اصلاً باورم نمیشه در حالیکه همین امروز جام جهانی شروع میشه، ما اینقدر بی تفاوت باشیم! تو باورت میشه؟! یادته جام جهانی 94 آمریکا رو؟ یادته چه حس و حالی داشتیم؟ یادته زمان و حتی مکان همه بازیها رو می دونستیم؟ اسم بازیکنان همه تیمها رو حفظ بودیم، یادته؟ انگار همین دیروز بودها! همه ش روشن و واضح جلوی چشممه! شب افتتاحیه رو که یادته. قبل از شروع افتتاحیه، رفته بودیم مراسم عزاداری و سینه زنی امام حسین تو میدون شهرک. بعدش اومدیم نشستیم پای تلویزیون به تماشای بزن و برقص و شادی مراسم افتتاحیه توی شیکاگوی آمریکا!!! عجب مراسم قشنگ و باحالی بود. من هنوز نوار فیلمش رو دارم. تلویزیون هم تلویزیونهای قدیم! هی ی ی ی ...، یادش بخیر!
چون اکثر بازیها شب ونصف شب بود، تحلیل و آنالیز بازیها و البته بازیکنان، میموند برای فردای بازی، پای دیوار مشترک خونه هامون! اینقدر ایستاده حرف می زدیم و بحث می کردیم که پاهامون خسته میشد و کمرمون درد می گرفت و مجبور می شدیم ادامه بحث رو از پشت تلفن داشته باشیم! یادته؟!
اون سال ایتالیا کولاک کرد. اولش بد شروع کرد. اگه اشتباه نکنم حتی یکی از بازیهاشو باخت. اما روبرتو باجیو تیمشو نجات داد ( احیاناً این اسم باجیو تو رو یاد چیزی نمیندازه؟! ; )) ) و آخرش هم رفتن فینال. چه فینال باشکوهی بود! برزیل که نتونست ایتالیای ما رو ببره، به زور تو ضربات پنالتی برد! چه اشکی می ریخت فرانکو باره سی، یادته؟
الان 12 سال از اون روزا میگذره! باورت میشه؟! ما 12 سال پیر شدیم. تو این مدت خیلی چیزها عوض شده. بیشتر از همه چیز، این خودمونیم که تغییر کردیم. البته تغییر اصلاً چیز بدی نیست ولی دلم خیلی هوای اونموقع ها رو کرده. الان هر کاری میکنم که شاید یه کم از حس و حال اون روزها برگرده، نمیشه. حتی حضور ایران هم هیچ شور و شوقی ایجاد نمیکنه! به نظرت علتش چیه؟!
پ.ن:
بخت ایران برای کسب مقام قهرمانی یک پانصدمه. ولی از اونجا که ایرانیها همیشه شگفتی سازن و امدادهای غیبی هم کم و بیش میرسه ( یکیش همین فوت پدر دروازه بان مکزیک )، هیچ بعید نیست که ایران قهرمان جام جهانی بشه!!! : ))) به قول صفا ایرانی گِیرَت داره، الکی که نیستیش بابا! استرالیانی کانگورو!
چون اکثر بازیها شب ونصف شب بود، تحلیل و آنالیز بازیها و البته بازیکنان، میموند برای فردای بازی، پای دیوار مشترک خونه هامون! اینقدر ایستاده حرف می زدیم و بحث می کردیم که پاهامون خسته میشد و کمرمون درد می گرفت و مجبور می شدیم ادامه بحث رو از پشت تلفن داشته باشیم! یادته؟!
اون سال ایتالیا کولاک کرد. اولش بد شروع کرد. اگه اشتباه نکنم حتی یکی از بازیهاشو باخت. اما روبرتو باجیو تیمشو نجات داد ( احیاناً این اسم باجیو تو رو یاد چیزی نمیندازه؟! ; )) ) و آخرش هم رفتن فینال. چه فینال باشکوهی بود! برزیل که نتونست ایتالیای ما رو ببره، به زور تو ضربات پنالتی برد! چه اشکی می ریخت فرانکو باره سی، یادته؟
الان 12 سال از اون روزا میگذره! باورت میشه؟! ما 12 سال پیر شدیم. تو این مدت خیلی چیزها عوض شده. بیشتر از همه چیز، این خودمونیم که تغییر کردیم. البته تغییر اصلاً چیز بدی نیست ولی دلم خیلی هوای اونموقع ها رو کرده. الان هر کاری میکنم که شاید یه کم از حس و حال اون روزها برگرده، نمیشه. حتی حضور ایران هم هیچ شور و شوقی ایجاد نمیکنه! به نظرت علتش چیه؟!
پ.ن:
بخت ایران برای کسب مقام قهرمانی یک پانصدمه. ولی از اونجا که ایرانیها همیشه شگفتی سازن و امدادهای غیبی هم کم و بیش میرسه ( یکیش همین فوت پدر دروازه بان مکزیک )، هیچ بعید نیست که ایران قهرمان جام جهانی بشه!!! : ))) به قول صفا ایرانی گِیرَت داره، الکی که نیستیش بابا! استرالیانی کانگورو!
