● گمشده ای به نام امنیت!
پسرک داشته از روی پل عابر پیاده می‌گذشته که یک نفر با چاقو او را تهدید و اقدام به زورگیری می‌کند. از آن طرف هر چند روز یکبار از اینجا و آنجا می‌شنویم که موتور سوارانِ کیف قاپ، کیف زنی را از دستش قاپیده‌اند که گاه این دزدی منجر به مجروح شدن آن زن نیز شده است! خبرهای مکرر دزدیده شدن و تجاوز وحشیانه به زنان نیز که پای ثابت صفحه حوادث روزنامه‌هاست!
مسلماً یکی از فاکتورهای مهم جوامع مدنی، وجود امنیت است که برقراری آن با برخوردهای سفت و سخت حکومت با ناقضان امنیت، تضمین می‌شود. اگر چه حتی در کشورهای پیشرفته نیز نمی‌توان مدعی شد که امنیت به صورت کامل برقرار است ولی می‌توان شدت و ضعف آن را در کشورهای مختلف با هم مقایسه کرد.
اوضاع کنونی کشور ما به گونه‌ای است که علیرغم سر و صداها و در بوق و کرنا کردنِ برخورد با اراذل و اوباش، هنوز فاصله زیادی تا برقراری امنیت، به خصوص برای زنان، وجود دارد. به جرأت می‌توانم بگویم که همه زنانِ ما مورد آزار و اذیت خیابانی قرار گرفته‌اند. از متلک شنیدن و دستمالی شدن و نگاه‌های هرزه گرفته تا بدترین شکل آن یعنی مورد تجاوز و تعرض قرار گرفتن. دختران زیادی را می‌شناسم که از بس در تاکسی‌ها و خودروهای مسافربر مورد آزار قرار گرفته‌اند، که حالا دچار توهم و وسواس شده‌اند و اگر هم مجبور باشند سوار تاکسی شوند، هر آن منتظر این هستند که دستی به تعرض به سویشان دراز شود!
این یک حقیقت محض است: هیچ تضمینی وجود ندارد که من به عنوان یک زن از خانه خارج شوم و دوباره به خانه باز گردم! در واقع ما هر روز داریم بر سر زندگی و آبروی خود دوئل می‌کنیم! باور کنید آش به همین شوری است. کافی است کمی واقع بین باشیم! معلوم است زندگی با چنین ریسک بالایی چقدر می‌تواند اثرات سوئی روی روحیه و رفتار ما بگذارد! بارها از خود پرسیده‌ام من اگر به جای آن زنی بودم که مورد تعرض قرار گرفته، چکار می‌کردم؟!!! و این اصلاً فکر خوشایندی نیست!
مسلماً این مسائل ریشه در مشکلاتِ عمیقِ فرهنگی ما دارد! ولی با این حال نمی‌توان ضعف و عدم توانایی حکومت در برقراری امنیت را نادیده گرفت! حکومتی که در همین قضیه دستگیری اراذل و اوباش، ابهامات زیادی باقی گذاشت! کمترینش این بود که جناب حکومت عزیز! جنابعالی که ظاهراً از محل تجمع و احیاناً پرورش این اراذل اطلاع دقیق و کامل داشتی، چرا تا حالا اقدامی نکرده بودی؟! چطور بعد از این همه سال باور کنم که همه اینها تبلیغات و نمایش نبوده است؟! علاوه بر این، یعنی همه اراذل این مملکت همین چند نفر بودند و حالا که اعدام شدند، امنیت کامل برقرار است؟! پس چرا من هنوز احساس ناامنی می‌کنم؟!
