● THE GREEN MILE
دوباره نشستم فیلم فراموش نشدنی "مسیر سبز" رو دیدم. قبلاً، چند سال پیش، این فیلم رو از برنامه سینما یک دیده بودم. یادمه اون موقع تأثیر شگفت‌آوری روی من گذاشته و تا یه مدت ذهن منو به خودش مشغول کرده بود. حتی یادمه فردای همون روزی که پخش شد با دوستی رفتیم موزه عبرت و من همونجا بود که تمام فیلمو با هیجان براش تعریف کردم (چه فضای سازگاری هم بود برای تعریف!).
به نظر من "مسیر سبز" یک فیلم به شدت انسانیه. با وجود اینکه تقریباً تمام فضای داستان در زندان می گذره و فیلم پُره از صحنه‌های قتل و اعدام با برق و درگیریهای خشن ولی روحی که بر اون حاکمه، یک روح و احساس لطیف و انسانیه. شاید، شاید که نه، حتماً انتخاب صحیح بازیگران تأثیر بسزایی در موفقیت و تأثیرگذاری این فیلم داشته و این شخصیتهای اون رو باورپذیرتر کرده (نگاه کنید به بازیگر نقش "جان کافی" با اون هیبت و عظمت! کی بهتر بود برای این نقش به جز اون؟!). بازی درخشان تام هنکس با اون چشمهای مهربون و روحیه لطیف اگرچه کمی با نقش رئیس بودنش در چنین مکان وحشت‌زایی در تناقضه ولی اون مشخصاً به همین منظور انتخاب شده تا در فیلم نشون داده بشه که آدمی که انسانه در هر شرایطی می‌تونه انسان باقی بمونه (گفته بودم که من عاشق تام هنکس‌ام؟! D:).
به هر حال در مورد این فیلم زیاد میشه حرف زد ولی خب چون یه فیلم قدیمیه اهل فن قبلاً گفتنی‌ها رو در موردش گفتن. فقط خواستم بگم اگه کسی ندیده ببینه. هر چند طولانیه ولی ارزشش رو داره.
