● خودمنتقدی یا خوآزاری؟

اینکه آدم بتواند خودش را ببخشد هم موهبت بزرگی است که شاید خیلی به چشم نیاید. خودت را که ببخشی، کمک کرده‌ای به جسارت و اعتماد به نفس‌ات. ولی اگر نتوانی، ترس بر تو غالب می‌شود. آدم خودمنتقدی هستم. خودمنتقدی خوب است به شرطی که سازنده باشد. من نسبت به اشتباهاتم بسیار سخت‌گیرم و کوچکترین اشتباهی خاطرم را تا مدتها آزرده می‌کند. هر کاری که یک زمانی انجام داده‌ام و به نظر خودم کار غلطی بوده، چه سهوی و چه عمدی، در ذهنم آرشیو شده و نگهداری می‌شود بدون اینکه بتوانم آن را فراموش کنم. به نوعی خودآزاری می‌ماند این کار ولی تا حدی ناخودآگاه است. برای همین سعی می‌کنم اشتباهاتم را به حداقل برسانم. ولی با این‌حال نه تنها اشتباهاتم کم نشده بلکه کل اعتماد به نفس‌ام هم به فنا رفته است. تازه فهمیده‌ام مهمترین دلیل‌اش این بوده که هیچ‌وقت نتوانسته‌ام از سر تقصیراتم بگذرم و خودم را مبرا کنم و بی‌خیال ادامه دهم. این بد است. آدم باید بزرگوار باشد حتی نسبت به خودش. حتی بیشتر نسبت به خودش.