● این روزهای پایانی

اه! چقدر این هفته آخری دلگیره! انگار یه چیزی دل آدمو گرفته و هی فشار میده! بس که این روزا، روزای خداحافظیه! حالا گیریم که خداحافظی موقتی باشه (که البته هیچ تضمینی هم وجود نداره که واقعاً موقتی باشه!)، باز هم چیزی از غم اون که کم نمی‏کنه! این گرمای عجیب غریب هوا هم که شده قوز بالا قوز! انگار بیشتر دلگیر کرده فضا رو. یه جورایی امید به زندگی رو کم می‏کنه گرما! باورکنید راست می‏گم! نمی‏دونم چرا همه اولین‏ها و بی‏سابقه‏ها رو نسل ما باید تجربه کنه! بیست و سوم اسفند و هوای آخر اردیبهشت! الحمد لله!
خیلی دلم می‏‏خواست تو این روزا یکی بود که می‏تونستم باهاش فارغ از این هیاهوها و شلوغی‏های آخر سال، برم یه جایی، یه گوشه این شهر بزرگ، با هم بشینیم، حرف بزنیم، بگیم، بخندیم یا شاید هم فقط سکوت کنیم. به هر حال زیاد فرقی نمی‏کنه چون در هر صورت کسی نیست. همه سرشون شلوغه و مشغول رتق و فتق امورشون. جای خالی اون یه نفر خیلی وقته که خالیه منم هی میخوام بهش عادت کنما ولی هیچ اتفاقی هم که نیفته، یهو این تغییر فصل‏ها میشن باعث و بانی و باز داغ دل ما رو تازه می‏کنن!
Any way! خوش باشید.

Labels: آدم, تنهایی, روزمره, زندگی, شخصی